-
- 13 aug
Ben Tiggelaar's wekelijkse orgasme
Ben Tiggelaar (1969) gelooft in zichzelf. Hij gelooft dat hij expert is op het gebied van leiderschap. Hij heeft een aantal boeken geschreven en schrijft een wekelijkse column in het NRC. Het gaat altijd over hetzelfde: als je het écht gelooft, dan gebeurt het.. Hij draagt altijd zwart (voor impact), spreekt altijd op luide toon en zijn boodschappen zijn zoals de instructie voor een pokergame: hoe wordt ik rijk binnen één dag? Ben is ijdel en hoort zichzelf graag praten en grossiert in goede quotes van anderen. Van de week citeerde hij Warren Bennis. Helaas net overleden. Bennis is een heel ander slag mens. Zijn visie op leiderschap is dat het wordt aangeleerd: karakter in actie. Zijn visie maakt een gezond verschil met de mainstream aan leiderschapsdenkers. Hoe verhoudt Bennis zich met de film Boyhood en het boek Stoner (Williams)?
Boyhood is een film die je op verschillende manieren kan bekijken; het is een film van een jongen die gedurende een periode van 12 jaar wordt gevolgd in zijn groei naar volwassenheid. Met een dysfunctionele familie, meerdere alcoholistische stiefvaders, de gebruikelijke kennismaking met seks en drugs en tal van overige boeiende uitdagingen. Heel saai eigenlijk. Tenzij ik me in deze film echt en op een dieper niveau identificeer met deze jongen en deze ‘trivialiteiten’ beleef alsof het mijn leven is. Ik stap als het ware in het script van mijn leven. Dan krijgt de film ineens een hele andere dimensie want mijn leven is niet saai. Ik herlees het boek Stoner in gedachten. Héél populair in Nederland maar als een absolute B-roman beschouwd in de States. Zijn leven lijkt een perfecte illustratie van banaliteit, saaiheid en trivialiteit tenzij je het boek leest met de ogen gericht op jezelf en jezelf de vraag stelt: neem ik leiderschap voor mijn eigen leven of slaapwandel ik er doorheen? Ga ik achter het stuur van mijn leven zitten of kies ik er voor om slachtoffer te zijn van de film die mijn leven heet?
Leiderschap gaat over mij en de mate waarop ik zelf leiderschap laat zien. Elke dag weer. En niet (zoals heel veel mensen doen): leiderschap projecteren op de geadoreerde of gecultiveerde leiders zoals Polman (Unilever) of Weiner (Facebook). Lekker makkelijk omdat ik hen vanuit de leunstoel van mijn leven de schuld kan geven van al het leed en ongenoegen als zaken niet gaan zoals ik het wens. Dit is ook precies hetgeen Warren Bennis in zijn boeken steeds aanreikte en wat veel mensen inspireerde tot op de dag van vandaag: je wordt niet als leider geboren maar gevormd door zelf in actie te komen. De wereld heeft een overvloed aan leiders die dit niet begrijpen. Ik noem het de banaliteit van het kwaad. Niet een term die ik zelf heb verzonnen overigens ( http://www.counterpunch.org/2014/07/28/relevance-of-hannah-arendts-a-report-on-the-banality-of-evil-to-gaza/) maar nog steeds erg relevant is.
Wat kan ik bijdragen om dat gebrek aan leiderschap te reduceren? In mijn werk nodig ik leiders uit om te kijken naar vragen zoals: het misbruik van grondstoffen van de planeet, de (zelf)verrijking en hebzucht ten koste van het welzijn van anderen en het ego gedreven gedrag waarmee mensen worden bestuurd? Kijk om je heen en vertel me wat jij ziet.
Reacties
Laat een reactie achter
Dat we met ons aller intelligentie er zo'n zooitje van maken....... haantjes, kippetjes.....raketten.....leiderschap in zwembaden & kamertjes..... ik weet het ook even niet meer.....
Ik kijk er elke keer van op dat je zo'n verfrissende kijk op zaken hebt. Verfrissend, humoristisch en raak. keep going!! eindelijk een leiderschapsadviseur die geen poppekast maakt van leiderschap in actie. Thanks!
Super, genieten die columns van jou. Zelfs overseas kijk ik elke keer weer uit naar je scherpte en (leed)vermaak.